Bu gün pusula biz büyüklere çalışsın. Çocukların anne babalarından gereksinimlerini yatıralım masaya… Bunu söylediğimde aklınız hemen çocuklarınızın maddi gücünüzü zorlayan hatta aşan beklentilerine gitti, öyle değil mi? Tam aksine sevginin..
Bu gün pusula biz büyüklere çalışsın.
Çocukların anne babalarından gereksinimlerini yatıralım masaya…
Bunu söylediğimde aklınız hemen çocuklarınızın maddi gücünüzü zorlayan hatta aşan beklentilerine gitti, öyle değil mi?
Tam aksine sevginin gücünden başka bir güç gerektirmeyen; çocukların manevi, duygusal ve psikolojik gereksinimlerinden bahsetmek istiyorum.
Yaşı kaç olursa olsun; insanın ruhunun doyum gereksinimi vardır… Sevgiye, ilgiye, aidiyete, paylaşıma, önemli, değerli ve özel hissetmeye…
Bu ihtiyaç çocuklarda açlık boyutundadır.
Çocuklar dinlenilmeye ve anlaşılmaya hasret…!
Gelin görün ki; akşamları babalar yorgun ve annelerin ise her akşama (izlemeleri sanki asli görevleriymişçesine) televizyonda bir dizileri ve ellerinden bırakmak istemedikleri cep telefonları var!
Çocuk sorunuyla, çocuk isteğiyle, çocuk samimiyetiyle gelir anne ve babasının yanına… Kimsenin dinlemeye vakti, anlamaya niyeti yok… Ne acı!
Kimi çocuk olabildiğince taşkınlık yapar; çığlık çığlığa bağırır adeta ‘’Ben buradayım, hayatınızdayım, benimle ilgilenin!’’ diye…
Kimi çocuk ya da ergen ise ASİ diye yaftalanmış… Olmazdı asiliği anlamaya, uzlaşmaya çalışılsaydı tatlı bir dille…
Yanınıza sevgi sevgi diyegelen bir çocuğu itmeyin yalnızlığa, bırakmayın kimsesizlikte…’’Git odana, ders çalış, test çöz !’’ diye kovmayın çocuğu sevgi bahçenizden o çocuğun gözünde….
Bedeli ilerde ağır olur. Kendisine değer verildiğini sandığı yanlış sularda yüzer, tehlikeli sularda boğulur.
Gün tam da bu gün… Paylaşın çocuklarınızla sevgiyi, ilgiyi, zamanı… Onların dertlerini, isteklerini ve sırlarını…
Çalı bile itmiyor kendine sığınan kuşu…..
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)